ஷெர்லாக் செயல்முறை!

ஷெர்லாக் செயல்முறை!

இந்த நாலுபேரில் ஒருவன் தான் இதை செய்திருக்க முடியும். யார் அவன்? 

நான் எத்தனை பெரிய அறிவாளி! செஸ்ஸில் உலக ஜாம்பவான்களையெல்லாம் திக்குமுக்காட வைத்திருக்கிறேன். என் யுக்திகளை பயன்படுத்தி எத்தனை கம்பெனிகள் இன்று உச்சத்தை எட்டியிருக்கிறார்கள். அப்படிபட்ட என்னிடம் இவர்கள் இதை செய்திருக்கக்கூடாது. இதோ பிடித்துவிடுகிறேன். 

அவனைப் பிடிக்க ஒரு சிறு குறிப்பை தயார் செய்துகொள்கிறேன். 

1) திருடுபோன பொருள் – என்னுடைய ரோலக்ஸ் வாட்ச் 

2) இடம் – என் படுக்கையறை 

3) நேரம் – புதன் காலை 11 மணி 

4) சந்தேகத்துக்குறிய நபர்கள் – வாட்ச்மேன் (அ) தோட்டக்காரன் (அ) கார் டிரைவர் (அ) சமயல்காரன். 

முதலில் ஏதேனும் தடயம் கிடைக்கிறதா என்று பார்ப்போம். இதை அவ்வளவு எளிதில் விட்டுவிடக்கூடாது. நான் யார் என்பதை இவர்களுக்கு தெரியப்படுத்தும் நாள் இது. 

தடயம்? 

என் படுக்கையறையில் ஏதேனும் கலைந்துள்ளதா? ஏதேனும் கிரீஸ் கறை? செம்மண்? புதினா இலை? 

இல்லை. எந்த தடயமும் இல்லை. மிகவும் கச்சிதமாக காரியத்தை முடித்திருக்கிறார்கள் போல!

புதன் காலை பதினோருமணிக்கு யார் என் அறைக்குள் வந்திருக்க முடியும்? அதுவும் நான் குளித்துக்கொண்டிருந்த நேரம். 

சமையல்காரன் தேநீர் கொண்டுவரும் நேரம்! வாட்ச்மேன் ஏதேனும் தகவல் சொல்ல வந்திருக்கலாம்! டிரைவர், நான் அழைத்தாலன்றி என் அறைக்குள் வருவது இல்லை. தோட்டக்காரன் என் அறையை சுத்தம் செய்வது வழக்கம்! 

இல்லை. இந்த யூகங்கள் எல்லாம் ஒத்துவராது!   

இதற்கு ஒரே வழி, ‘அழைத்துவாருங்கள் என் சீஸரை!’ 

நான் எனது வேட்டைக்காகவே பிரத்யேகமாக வளர்த்துவரும் நாய். முன்னூரு அடி தொலைவில், புதருக்குள் இரை கிடந்தாலும். மோப்பசக்தியால் எளிதில் கண்டுபிடித்துவிடும் ஜெர்மன் ஷெப்பர்டு, என் சீஸர். 

சீஸரை என் அறைக்குள் அனுமதித்தேன். 

ஆனால் சீஸர், நான் நேற்று மிச்சம்வைத்த ‘ஷிவாஸ் ரீக’லை சுத்தம் செய்துவிட்டு, போதையில் தட்டுத்தடுமாறி சமையல்காரனிடம் சென்று ஒரு எலும்புத்துண்டை பெற்றுக்கொண்டு தன் கூட்டினுள் சென்று மறைந்துவிட்டது.

‘யூ டூ சீஸர்?’ 

இருக்கட்டும்! இன்னும் ஒரு முறை. என் மொத்த அறிவையும் பயன்படுத்தும் தருணமாக, இன்னும் ஒரேவொரு முறை. 

என் அறையை தலைகீழாக புரட்டிப்போட்டு, அங்குளம் அங்குளமாக துழாவியபோது அது கிடைத்துவிட்டது. அலமாரியின் காலில் சிக்கியிருந்த அந்த ஒரு முடி. 

நீட்டமாக, ரெண்டு அங்குளத்தில் ஒற்றை முடி. (என்னுடையது கொஞ்சம் சுருட்டை) 

இந்த ஒரு முடி போதும். டி.என்.ஏ பரிசோதனையில் திருடன் அழகாக மாட்டிக்கொள்வான். 

சரியாக ஒருவாரம் காத்திருந்தபின் டி.என்.ஏ முடிவுகள் கிடைத்தது. 

ஆனால், மீண்டும் வருத்தம். அது அந்த நால்வரில் எவருடைய முடியும் இல்லை. 

(பின் அந்த முடி யாருடையது? என் படுக்கையறைக்குள் வேறு எந்த மனிதன் வந்தது? ஒரு வேளை அந்த குட்டை பாவாடை, ‘பாய் கட்’ ஸ்டெஃபியின் முடியா?… இருக்கலாம்!) 

என் அத்தனை அறிவும் இந்த விஷயத்தில் உபயோகமில்லாமல் போய்விட்டது. 

இப்போது என்ன செய்வது? எப்படியேனும் எனக்கு என் ரோலக்ஸ் வேண்டும். காவல்துறையை விட்டால் இப்போது வேறு வழியில்லை. 

இரண்டு நாள் கழித்து ‘எஸ்.ஐ’ அனுப்பியதாக ஒரு கான்ஸ்டபில் வீட்டுக்கு வந்தார். 

‘டி.ஐ.ஜி’ என் நண்பர். அவர் வரவில்லையென்றாலும் குறைந்தபட்சம் ஒரு ‘எஸ்.ஐ’யாவது அனுப்பியிருக்கவேண்டும், என்று நொந்துகொண்டேன். 

கான்ஸ்டபில் தன் கடமைக்கு என் அறையை சுற்றிப்பார்த்தார். என் அறையின் ‘எல்.ஈ.டி’யின் விலையை விசாரித்துக்கொண்டார். இறுதியாக, 

“நீங்க யாரு யாருமேல சந்தேகப்படுரீங்க சார்” என்று என்னையே விசாரித்தார். 

நான் அந்த நால்வரை அவருக்கு அறிமுகப்படுத்தினேன். 

நால்வரையும் மேலும் கீழும் பார்த்தவர், ‘படார்’ என்று தோட்டக்காரனின் தலையில் அடித்தார். 

என்ன ஆச்சரியம்! ஐந்து நிமிடத்திற்குள் தோட்டக்காரன் உண்மையை ஒத்துக்கொண்டு, தன் டூல்ஸ் பெட்டியிலிருந்து என் ரோலக்ஸை கொண்டுவந்து ஒப்படைத்தான். 

எனக்கு இன்னும் வியப்பு தீரவில்லை.விசாரனையென்ற பெயரில் ஒரு சிறு கேள்வி கூட கேட்காமல், வந்த பத்தாவது நிமிடத்தில் எப்படி இந்த கான்ஸ்டபிலால் இதை இத்தனை சுலபமாக கண்டுபிடிக்க முடிந்தது. என் தோல்வியை மனதில் ஏற்றுக்கொண்டு அந்த ஆச்சரியத்திற்கான விடையை கான்ஸ்டபிலிடமே கேட்டேன். 

கான்ஸ்டபில், “இதுல இன்ன சார் பெரிய ஆச்சரியம். மொச புடிக்கிற நாய் மூஞ்சிய பாத்தா தெரியாது. இவன் திருடுனதுதான் இவன் மொகரையிலையே தெரியிதே!” என்று தனக்கு கிடைத்த புகழ்ச்சியை ஒதுக்கிவிட்டு, வடைபெற்றுக்கொண்டார். 

இந்த வித்தியாசமான அனுபவத்திலிருந்து எனக்கு ஒரே ஒரு உண்மை மட்டும் புரிந்தது. 

‘சில சமாச்சாரங்களுக்கு ஷெர்லாக் ஹோல்ம்ஸ் தேவையில்லை.’

‘கான்ஸ்டபில் கண்ணாயிரம் போதும்!‘ 

—-x—-

Click ‘Like’ if you like this Post..

 

010. Shoan and His Mother

Shoan and His Mother

Shoun became a teacher of Soto Zen. When he was still a student his father passed away, leaving him to care for his old mother.

Whenever Shoun went to a meditation hall he always took his mother with him. Since she accompanied him, when he visited monasteries he could not live with the monks. So he would build a little house and care for her there. He would copy sutras, Buddhist verses, and in this manner receive a few coins for food.

When Shoun bought fish for his mother, the people would scoff at him, for a monk is not supposed to eat fish. But Shoun did not mind. His mother, however, was hurt to see the others laugh at her son. Finally she told Shoun: “I think I will become a nun. I can be a vegaterian too.” She did, and they studied together.

Shoun was fond of music and was a master of the harp, which his mother also played. On full-moon nights they used to play together.

One night a young lady passed by their house and heard music. Deeply touched, she invited Shoun to visit her the next evening and play. He accepted the invitation. A few days later he met the young lady on the street and thanked her for her hospitality. Others laughed at him. He had visited the house of a woman of the streets.

One day Shoun left for a distant temple to deliver a lecture. A few months afterwards he returned home to find his mother dead. Friends had not known where to reach him, so the funeral was then in progress.

Shoun walked up and hit the coffin with his staff. “Mother, your son has returned,” he said.

“I am glad to see you have returned, son,” he answered for his mother.

“Yes, I am glad too,” Shoun responded. Then he announced to the people about him: “The funeral ceremony is over. You may bury the body.”

When Shoun was old he knew his end was approaching. He asked his disciples to gather around him in the morning, telling them he was going to pass on at noon. Burning incense before the picture of his mother and his old teacher, he wrote a poem:


For fifty-six years I lived as best I could,
Making my way in this world.
Now the rain has ended, the clouds are clearing,
The blue sky has a full moon.

His disciples gathered about him, reciting a sutra, and Shoun passed on during the invocation.

Click ‘Like’ if you like this Post..

 

உலகக்கோப்பை

உலகக்கோப்பை 

இந்தியா வெல்ல கடைசி ஆறு பந்துகளில் 21 ரன்கள் தேவை.

ராகுல், இந்திய கிரிக்கெட் அணியின் தீவிர ரசிகன். அவனுக்கு இந்த உலக்கோப்பையின் இறுதியாட்டம் மிகமுக்கியமானது.

அடுத்த ஆறு பந்துகளில் ஒளிந்திருக்கும் ரகசியம் அவன் நெஞ்சுக்குள் ஏதேதோ செய்தது. ‘இந்தியா வென்றாகவேண்டும்’ என்று அவன் மூளைக்குள் யாரோ ஒலியெழுப்பியதைப்போல் உணர்ந்தான்.

ராகுல் எதிர்பார்த்தது போலவே இறுதி ஓவரை ‘மலிங்கா’ வீச ஆயத்தமானான்.

ராகுலுக்கு இன்னும் பதற்றம் அதிகமானது. இந்த உலக்கோப்பை போட்டிகளில் அதிக விக்கட்டுகளை வீழ்த்தியவன் மலிங்கா. அவன் பந்தின் வேகத்தில் 21 ரன்கள் மேலும் கடினமாக தென்பட்டது.

யுவராஜ்சிங் மலிங்காவின் பந்தை எதிர்நோக்கத் தயாராக உள்ளான்.

இதோ மலிங்காவின் ஓட்டம் தொடங்கிவிட்டது.

யுவராஜ்சிங் கண்சிமிட்டும் நேரத்தில் பந்து அவன் மட்டையை தவிர்த்து, முட்டியில் பட்டு, இலங்கை வீரர்கள் ஒருசேர கோஷமிட்டனர்.

நடுவரின் ஆள்காட்டிவிரல் உச்சிவானை சுட்டிக்காட்டியவுடன் ராகுலின் கண்ணில் நீர் தேங்கத்தொடங்கியது. இருந்தும் அவன் நம்பிக்கை அடுத்து களமிறங்கும் தோனியின் மீது நூறு சதவிகிதம் இருந்தது.

அடுத்த பந்து – தோனியின் கால்களை குறிபார்த்து வீசப்பட்டு, அதை தோனி லாவகமாக திசை திருப்பி இந்தியாவிற்கு ஒரு பவுண்டரி கிடைத்தது.

மூன்றாவது பந்திலும் நான்கு ரன்கள்.

நான்காவது பந்தில் சிக்ஸர்!

ஐந்தாவது பந்தில் ஜயவர்தனேயின் அசாத்திய ஃபீல்டிங்கால் இரண்டு ரன்கள் மட்டுமே கிடைத்தது.

இறுதிப்பந்து.

இந்தியா வெல்ல இன்னும் ஐந்து ரன்கள் தேவை.

இலங்கை வீரர்கள் அத்தனைபேரும் பவுண்டரியை தடுக்க, கோட்டை மதில்சுவரைத் தற்காக்கும் போர்வீரர்களைப்போல் தயாராக நின்றனர்.

ராகுலின் இதயத்தின் கனம் அதிகமானது.

மலிங்காவின் ஓட்டம் தொடங்கிவிட்டது!

ராகுலின் கைகள் நடுங்கியது.

பந்து நிலத்தில் குத்தியவுடன் தோனி மட்டையை விலாசினான். பந்து விண்ணைக்கிழித்துக்கொண்டு பறந்தது.

இந்தியாவின் வெற்றியை சுமந்துகொண்டு பறந்த பந்து, இறுதி மில்லி செக்கண்டில் தில்ஷானின் கைகளில் கட்சிதமாக சிக்கிக்கொண்டது.

ராகுலால் இதை நம்பமுடியவில்லை.

ராகுலின் மனம் பதறியது. செய்வதறியாது தவித்தான்.

தோனியின் கைகளில் உலக்கோப்பையை பார்க்க அவன் எத்தனைதூரம் கடந்து வந்திருந்தான்.

‘இல்லை! இந்த முடிவு சரியில்லை!’

இறுதியில் சுற்றும்முற்றும் பார்த்த ராகுல், தான் கடைசியாக பதிவு செய்த ஆட்டத்தை மீண்டும் ‘லோடு‘(LOAD) செய்தான்.

இப்போது மீண்டும் கடைசி ஆறு பந்து.

மீண்டும் யுவராஜ்சிங். மீண்டும் பந்துடன் மலிங்கா.

‘இம்முறை இந்தியா உறுதியாக வெல்லும்.’ ராகுல் நம்பிக்கையுடன் தன் விரல்களை ‘ப்லேஸ்டேசன் ஜாய்ஸ்டிக்கில்’ பதித்து விளையாடத்தொடங்கினான்.

‘இம்முறை இந்தியா உறுதியாக வெல்லும்!’

     
முற்றும்.

Click ‘Like’ if you like this Post..

 

008. THE BUDDHA

THE BUDDHA

In Tokyo in the Meiji era there lived two prominent teachers of opposite characteristics. One, Unsho, an instructor in Shingon, kept Buddha’s precepts scrupulously. He never drank intoxicants, nor did he eat after eleven o’clock in the morning. 

The other teacher, Tanzan, a professor of philosophy at the Imperial University, never observed the precepts. When he felt like eating, he ate, and when he felt like sleeping in the daytime, he slept.

One day Unsho visited Tanzan, who was drinking wine at the time, not even a drop of which is supposed to touch the tongue of a Buddhist.

“Hello, brother,” Tanzan greeted him. “Won’t you have a drink?”

“I never drink!” exclaimed Unsho solemnly.

“One who does not drink is not even human,” said Tanzan.

“Do you mean to call me inhuman just because I do not indulge in intoxicating liquids!” exclaimed Unsho in anger. “Then if I am not human, what am I?”

“A Buddha,” answered Tanzan.

Click ‘Like’ if you like this Post..

 

007. LAUGHING BUDDHA

Laughing Buddha

Anyone walking about Chinatowns in America will observe statues of a stout fellow carrying a linen sack. Chinese merchants call him Happy Chinaman or Laughing Buddha.

This Hotei lived in the T’ang dynasty. He had no desire to call himself a Zen master or to gather many disciples around him. Instead he walked the streets with a big sack into which he would put gifts of candy, fruit, or doughnuts.

These he would give to children who gathered around him in play. He established a kindergarten of the streets.

Whenever he met a Zen devotee he would extend his hand and say: “Give me one penny.”

Once as he was about to play-work another Zen master happened along and inquired: “What is the significance of Zen?”

Hotei immediately plopped his sack down on the ground in silent answer.

“Then,” asked the other, “what is the actualization of Zen?”

At once the Happy Chinaman swung the sack over his shoulder and continued on his way.

                                                       Laughing Buddha

Click ‘Like’ if you like this Post..

 

தோழர்கள்

நேரம் வந்துவிட்டது!

இரவு மணி 9.30. துள்ளி எழுந்து என் கடை கதவுகளை மூட ஆரம்பித்தேன். இனி கடைசி பேருந்தை பிடித்து 30 கி.மீ தொலைவில் உள்ள என் கிராமத்து வீட்டிற்கு செல்ல வேண்டும். நான்கு திங்களாக இதுவே வழக்கம் என்பதால் வாழ்க்கை சற்று வெறுப்பாக இருக்கிறது.

நேரம் நெருங்குவதால் குடி மக்களின் தாகம் தீர்க்க பச்சை கடையில் அலையடித்தது. அந்த வேடிக்கை எனக்கும் தாகத்தை உண்டாக்க , கூட்டத்தில் ஒருவனாய் … தீர்த்தம் பெற்றேன் ( வென்றேன் ) . 


தீர்த்தத்தின் தாக்கத்தால் பேருந்தில் தள்ளி அமர்ந்தனர் எல்லோரும். என் நிறுத்தம்! பேருந்தில் இருந்து இறக்கிவிடப்பட்டேன்.

என் தடத்தில் என்னை கண்ட நாய் ஒன்று தன் காதை விடைத்து எனக்கு எச்சரிக்கை செய்தது. ஏனோ அருகில் என்னை கண்ட அது இயல்பாக தன் குட்டிகளுடன் விளையாடத்துவங்கியது. துணை இன்றி நடக்கும் எனக்கு ஒரு வழி தோழன்.

என் பாதையில் ஒர் நூறு அடியில் மீண்டும் ஒரு எச்சரிக்கை!!

வெள்ளையாய் இரு பெண் பிம்பங்கள். நான் வெடவெடத்து அங்கேயே நின்றேன். எங்களுக்குள் இடைவேளை குறைய… அங்கே! மல்லிகை பூ… கால் கொழுசு… பெரிய பொட்டு… என்ற இலக்கணமில்லா ஒரு சுடிதார் பேயும் அதன் தோழி ஜீன்ஸ் பேயும்!

அவைகள் (அவர்கள்) தங்களுக்குள்,


“இவண்டி! இன்னிக்கும் லேட்டா வராண்டீ! “.

Click ‘Like’ if you like this Post..

 

006. The Last Poem of Hoshin

The Last Poem of Hoshin

The Zen master Hoshin lived in China many years. Then he returned to the northeastern part of Japan, where he taught his disciples. When he was getting very old, he told them a story he had heard in China.

This is the story:
One year on the twenty-fifth of December, Tokufu, who was very old, said to his disciples: “I am not going to be alive next year so you fellows should treat me well this year.”

The pupils thought he was joking, but since he was a great-hearted teacher each of them in turn treated him to a feast on succeeding days of the departing year.

On the eve of the new year, Tokufu concluded: “You have been good to me. I shall leave you tomorrow afternoon when the snow has stopped.”

The disciples laughed, thinking he was aging and talking nonsense since the night was clear and without snow. But at midnight snow began to fall, and the next day they did not find their teacher about. They went to the meditation hall. There he had passed on.

Hoshin, who related this story, told his disciples: “It is not necessary for a Zen master to predict his passing, but if he really wishes to do so, he can.”

“Can you?” someone asked.

“Yes,” answered Hoshin. “I will show you what I can do seven days from now.”

None of the disciples believed him, and most of them had even forgotten the conversation when

Hoshin next called them together.

“Seven days ago,” he remarked, “I said I was going to leave you. It is customary to write a farewell poem, but I am neither poet nor calligrapher. Let one of you inscribe my last words.”

His followers thought he was joking, but one of them started to write.

“Are you ready?” Hoshin asked.

“Yes, sir,” replied the writer.

Then Hoshin dictated:

I came from brilliancy.
And return to brilliancy.
What is this?

The poem was one line short of the customary four, so the disciple said: “Master, we are one line short.”

Hoshin, with the roar of a conquoring lion, shouted “Kaa!” and was gone.

Hoshin

Click ‘Like’ if you like this Post..

 

005. THE MOON CANNOT BE STOLEN

The Moon Cannot Be Stolen

Ryokan, a Zen master, lived the simplest kind of life in a little hut at the foot of a mountain.

One evening a thief visited the hut only to discover there was nothing in it to steal.

Ryokan returned and caught him. “You may have come a long way to visit me,” he told the prowler, “and you shoud not return emptyhanded. Please take my clothes as a gift.”

The thief was bewildered. He took the clothes and slunk away.

Ryokan sat naked, watching the moon. “Poor fellow, ” he mused, “I wish I could give him this beautiful moon.”

Click ‘Like’ if you like this Post..

 

Arrear

அரியர்

அது என் அறை தானா?  எனக்கே குழப்பம் காரணம் அவள் அழகுப் பதுமையாக என் அருகே,அவளிடம் இருந்து அவளுக்கு தெரியாமல் நான் சேகரித்த காதல் சின்னங்களை காண்பித்தேன்.. 

  எதோ ஒரு இனம் புரியாத இன்பம் எங்களுக்குள்ளே,வீட்டில் யாருமில்லை அதனால் என் உள்ளத்தில் பயம் (சலனம் சிறிதுமில்லை காரணம் அனுபவித்தவர்களுக்கே புரியும்) 

  இதயம் புல்லட் ரயிலை மிஞ்சி ஓடிக்கொண்டிருந்தது அனால் அவளுக்குள் காதல் வெள்ளம் கண்களையும், இதழையும் மதகுகளாக கொண்டு வெளியேறின. எப்படியோ அவள் மடியில் தலை வைக்க அனுமதி கிடைத்தது,இதயத்தின் புலம்பலை முகத்தில் காட்டாமல் தலை சாய்த்தேன்..

  டிக். டிக், 

  ஐயோ… யாரோ வந்து விட்டார்கள், முடிந்தது என் காதல் கதை, மானம் போகப் போகிறது ஒரு பைசா தரமாட்டார்கள் இனி, நம்பமாட்டார்கள்….(நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்போதே..) 

  மீண்டும்… டிக், டிக், கண் விழித்தேன் கதவைத்திறக்க… “எல்லாரும் போயாச்சு ,அடுத்த தடவையாவது அரியர் கிளியர் பண்ணுவியா??..” காதில் மட்டுமே கேட்டன வரிகள், அனால் உள்ளுக்குள் என் காதல் யாருக்கும் தெரியவில்லை,நிம்மதியாய் தேடினேன் கல்லூரி வளாகத்தில் அவளை………

Click ‘Like’ if you like this Post..

 

004. GREAT WAVES

Great Waves

In the early days of the Meiji era there lived a well-known wrestler called O-nami.

O-nami was immensly strong and knew the art of wresting. In his private bouts he defeated even his teacher, but in public was so bashful that his own pupils threw him.

O-nami felt he should go to a Zen master for help. Hakuju, a wandering teacher, was stopping in a little temple nearby, so O-nami went to see him and told him of his great trouble.

“Great Waves is your name,” the teacher advised, “so stay in this temple tonight. Imagine that you are those billows. You are no longer a wrestler who is afraid. You are those huge waves sweeping everything before them, swallowing all in their path. Do this and you will be the greatest wrestler in the land.”

The teacher retired. O-nami sat in meditation trying to imagine himself as waves. He thought of many different things. Then gradualy he turned more and more to the feeling of waves. As the night advanced the waves became larger and larger. They swept away the flowers in their vases. Even the Buddha in the shrine was inundated. Before dawn the temple was nothing but the ebb and flow of an immense sea.

In the morning the teacher found O-nami meditating, a faint smile on his face. He patted the wrestler’s shoulder. “Now nothing can disturb you,” he said. “You are those waves. You will sweep everything before you.”

The same day O-nami entered the wrestling contests and won. After that, no one in Japan was able to defeat him.

Click ‘Like’ if you like this Post..